நான் நிதானத்திற்கு வந்துவிட்டதாய் நீ சொல்லத் தொடங்கிய இரவில், மிகுந்த கும்மாளத்தோடு இருந்தோம். எக்காளமாய், மலைப் பிரதேசத்தில் நின்று சிரிப்பது போல எதிரொலி கேட்கிறதா என்று அறையில் கவனிக்க வைத்தாய். இருவரும் மேலும் கீழுமாய் உடலை மாற்றிக் கொண்டிருந்தோம்.

மேலிருந்து களைய முயன்று முடியாமல் தோற்று, கண்களைப் பார்த்ததையும், பின்னொரு இரவில் சாதித்து விட்டவன்போல காட்டிக்கொண்ட பாவனையில், பொறுமையை கற்றுக் கொண்டதில் உன் வேகம் கூடியது தெரிந்தது. தெரிந்ததும் கூடியது.

கீழிருந்து தொடங்குவதன் சூட்சமம் நீ சொல்லச் சொல்ல விரல்கள் மேலேறிக் கொண்டிருந்தது நெஞ்சாங்கூட்டில்.

மூங்கில் பச்சையினூடே அதன் கணு மிளிர்ந்தது நினைவுக்கு வருகிறது. நீ அன்று சொல்லிவிட்ட, நான் எழுத முடியாதொன்று, பின்னங்கழுத்தில் வீம்புக்காக சிலிர்க்கிறது. ஆனால் நான் சொல்வது அதுவல்ல.

இடையில் இறுக்கிக் கொண்டிருந்த ஆடையையை நான்கு விரல் அளவிற்கு மடித்துக்காட்டினேன். அடுத்தடுத்து நின்றிருந்த மெல்லிய தசைக் கோடுகளில் பட்டையாக கோடு கிழித்தாய். சுண்டு விரல் காற்றில் கூடவே வந்துகொண்டிருந்தது.

தலைமுடி கலைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த விரல்கள் கற்றையாகப் பிடிக்கத்தொடங்கியது.

நிலவு தரிசிக்கட்டுமென, நிலவோடு தரிசிக்கவேண்டுமென அகல விரிந்தக் கண்களோடு, மிதந்த நீண்ட கனவில் இடம் எதுவென தொலைந்து போயிருந்தது. டைரிதான் என்றாலும், எப்போதோ நீ குளிர் காயப்போவதற்கு எழுதி வைக்க வேண்டுமா என்ன?

கண்களைத் திறக்கவே விடவில்லை என்ற கர்வமும், திறக்க முடியவில்லை என்ற எள்ளலுமாய், தூங்கவிடாமல் துரத்திக் கொண்டிருந்தாய். எது பகல் எது இரவென்ற குழப்பத்தின் நீட்சி பள்ளத்தாக்கில் புரள்வது போல வேகமாய் எழுகிறது.

உழுதபின் விழுந்த தூரலில், மண் மடிந்து கிடந்த கரிசல் தரை அது. என் கண்ணுக்குத் தட்டுப்படாத, என் பாதத்தடம் மிதித்து துரத்தி வந்த நீ மயிலிறகு ஒன்றைக்காட்டி என்னை நிறுத்தினாய். உன் வாசனையில் எட்டாததா ஐஸ் க்யூப், சாக்லேட், மயிலிறகில் கிடைத்துவிடப் போகிறது என்றேன்.

இது திருப்திக்கு அல்ல ஆசைக்கு என்றாய்.

கனவு கலைந்தது போலத்தான் இருக்கிறது. இமைப் பீலிகை பிரிந்தபாடில்லை. ஆடையோடுதான் தூங்கியிருக்கிறேன் என்பதை, போர்வை உரசலில் உறுதி செய்துகொள்ளும் அவகாசம் வரைக்கும்தான் தூக்கம் கலைந்தது என்று நினைக்கிறேன். புரள்வது தெரிகிறது. ஒருவர் மட்டுமே தூங்கியெழும் கட்டிலில், உன்னைத் துழாவியிருக்கக் கூடும். தோளில் இருந்து கை வெட்டென தரை தொடாமல் விழுந்தது.

பிடிவாதமாய் இப்போது கனவை எனக்கு விருப்பமான இடத்திற்கு நகர்த்துகிறேன். இந்தக் கரிசல் நிலம் எல்லாம் நீ விதைத்தது.

அக்குள் மிகவும் சூடாக இருந்தது. இடப்பக்கத் தோளோடு காது மூடி ஒதுங்கிக் கிடக்கும் கூந்தலை முதுகிற்கு மாற்றினேன். மெத்தையோடு உடலும் அமிழ்வது ஏனோ, உன் முதுகில் என்னைக் கிடத்தியதாய் பிம்பம் எழுகிறது.

வலப் பக்கம்தான் வாகு என படுத்திருக்கிறாய். நான் கேட்டும் பிடிவாதமாய் மறுத்துவிட்டாய். பின்னங்கழுத்துக்குக் கீழே, தாடை வைத்து அழுத்துகிறேன். இப்போது நீ கேட்டு நான் அடம் பிடிக்கிறேன். உடலசைத்து உடலசைத்து இருவர் தலையையும் ஒன்றாக்குகிறாய்.

கம்மல் அழுந்தி வலிக்கிறதென உடல் வலு இழக்கிறேன். திரும்பிக் கொள்கிறாய். மூன்று நாள் தாடியென உன்னிடமிருந்து எழ முயன்றுத் தோற்கிறேன்.

பாதத்தில் ரேகைகள் தேடுகிறாய். அல்லது ரேகைகள் வரைகிறாய். வலது தோளில் கணுக்கால் அழுந்தியிருக்கிறது. எடை சுமப்பது வலிக்குமென கால் வெட்டி இழுக்க முனைகையில் எடையின் வீரியம் குறித்து பேசத் தொடங்குகிறாய். பாதம் உன் கண்களில் படவில்லை. உனக்கு முன்பாக நீ நாற்காலி போட்டு நிறுத்தி வைத்த கண்ணாடியில் காண்கிறாய்.

மெகந்தி வரைவதற்கு உள்ளங்கையை விட உன் பாதம் சற்று வெண்மை கூடுதலாக இருப்பதாக கேலி செய்கிறாய். எப்படியென்ற புருவ அசைப்பில் தரையில் படுக்க வைத்து காலுயர்த்தி இருக்கையில் அமர்ந்து மெகந்தி வரைவது பற்றி சிலாகிக்கிறாய்.

நீ வார்த்தையில் கொஞ்சுவதைத் தாங்கிக்கொள்ளும் மனது, அதுவே நீ செய்கைகளால் ஆளும் பொழுது உருகும் மெழுகு சில்லென மேனியில் விழுந்து, பின் வெதுவெதுப்படைவது போலிருக்கிறது.

மேய்ச்சல் நிலத்தை வேடிக்கைப் பார்ப்பவன் போல உன் மூர்க்கத்தனத்தை, விழி மூடியும், நாசி துடித்தும், உதடு உலர்ந்தும், அடி நாவில் எச்சில் ஊறியும், ஒரு டால்பின் போல மேலெழும்பி அடங்குகிறேன். அடக்குகிறாய்.

கன்னத்தில் முத்தமிடாதே கூச்சமாக இருக்கிறது.

தணல் சாம்பலாகிப்போன விறகடுப்பில் 
துயிலும் பூனையென
குற்றச்சாட்டு ஒன்று தயாராக உள்ளது

முதல் முத்தம் இட்ட இடம்
இடது கண் இமைத் தசையென
கண்கள் விரிய சொல்லியாயிற்று

ஒரு தேநீர் கோப்பைக்கும்
இரு உதடுகளுக்குமான இடைவெளி
ஞாபகங்கள்

ஒய்யாரமாய் உடலுயர்த்தி
தொடையழுத்துகிறது காது மடல்களை

கடைசியாய் நீட்டித்துக் கொண்ட இரவு
யாருக்குச் சாதகமானதென
சமாதனப்படுத்திக் கொள்வதில் இல்லை

குற்றச்சாட்டு

உனக்கு முத்தமிடத் தெரிந்திருக்கிறது

விரிப்பு, போர்வையான பின்னிரவில்

கூர் மற்றும்

இருபக்க வெட்டுதிறன் குறித்து

பேசி முடித்தபின்

ஓர் உறையில் ஓர் கத்தி என்பதன்

சூட்சமம் சொல்லிக் கொடுத்தாய்

மேலும்

முனகல்களின் ஊடே

நிகழ்ந்த உச்சாடனத்தில் என் பெயர்

சந்தேகங்கள் கேள்வியாகதவரை

அல்லது

சந்தேகங்கள் கேள்வியாகும் போது

முத்தமிடத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்

இருவருக்குமான மேஜையில்
பாதிப் பருகிய பழச்சாறின் நுரை
கோப்பையின் உள்ளே வடிகிறது

குறைந்த வெளிச்சத்திற்குப் 
பழகிய கண்களில் நீ
மங்கலாகத் தெரிகிறாய்

கண்ணாடியில் பார்த்துவிட்டு
பொருந்தவில்லையென
போனது போலவே வருகிறாய்

கேள்வியற்ற உதட்டிற்கு
தாளிடவில்லையென
விரல் கோர்த்தாய்

நியாயப்படுத்துதலின் நியாயங்களை
காலம்
எளிதில் அனுமதிப்பதில்லையென

சமாதானம் சொல்லிக் கொண்ட பின்
குரல் கேட்கப் பயமாய் இருக்கிறதென
அழைக்க மறுத்தாய் அதே பிடிவாதத்தோடு

உன்னிலிருந்த உன்னை 
கண்டெடுத்துக் கொடுத்தாய்
ஓர் சாமத்து உரையாடலில்

முன்னமே
தீர்மானிக்கப்பட்டது தான்

நினைத்துக் கொள்வதற்கும்
நினைத்துக் கொள்வதை
நினைவு படுத்துவதற்கும்
நித்தமும் ஒன்று
நிகழ்ந்து கொண்டுதானிருக்கிறது

உனக்கான கூடு
இடம் மாறியிருக்கிறது
அல்லது தடம் மாறிவிட்டது

எதன் பொருட்டும்
விரல் நீட்டுவதாய் இல்லை
அததது அதனதன் போக்கில்
நதிக்குள் உருளும்
கூழாங்கல் போல

இன்னமும் என்னிடம்
சொல்வதற்கு சொற்கள்
இருந்து கொண்டுதானிருக்கிறது

உன் பற்களுக்குள்
அகப்பட்டு நின்ற என்
தசையின் இறுக்கம் போல
அடை காக்கிறேன்

இருவருக்குமான சீட்டாட்டத்தில்
ஜோக்கர் கவிழ்ந்திருக்கட்டும் என்றாய்
எண் வரிசை சேருவதற்காக 
இருவருமே மலர்த்தியாயிற்று
அவரவர் கையிலிருக்கும் மலர்களை

சாய்ந்து கொள்ளவேண்டுமென
இடம் மாறி
கையிலிருக்கும் கார்டுகளை
எண்ணிப்பார்க்கச் சொல்கிறாய்
பதினான்கு + பதினான்கு

நீ போதுமெனும் வரை
கட்டைக் கலைத்த திருப்தி

வேண்டுமென்றே
பதினான்கு கார்டுகள் போட்டிருப்பாய்
ஒப்பன் ஜோக்கரில்
விளையாடலாம் என்றாய்

சேரும் கார்டுகளுக்குத் தக்க
அடுக்கியபின் புருவம் விரித்து
“நோ ஜோக்கர்” என்றாய்

இருவருமே அவரவர் கையில்
இருக்கும் கார்டுகளை மாற்றிக் கொண்டோம்

நெஜமாகவே
விளையாடுற மூட்ல இருக்கியா என்றாய்

தரையழுந்திய பெருவிரலிலிருந்து
நழுவியது எதுவென அறியாது
வெயிட் கொடுக்காத என்றாய்