நூற்றாண்டை விழுங்கியவள்

நீ கருணையற்று 
மிச்சம் வைத்திருக்கும் நிழலின் 
கொடிய மிருகத்தை 
மடிப்புகளில் விட்டிருக்கிறாய்

இருக்கையின் வலது பக்கம்
சிதறிக்கிடக்கும் நகத்துண்டுகள்
மான் மேயும் லாவகங்கள்

முள் பிரிக்காது உண்ணும்
நெத்திலி மீன்
நம்பிக்கைப்பற்றி கேட்கிறாய்

பிறகு
காமச்செதில்களை உதிர்த்து
கண்களில் பொருத்திவிட்டு
'அப்புறம்' என்கிறாய்