நான் தான் பேசுகிறேன்

அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கலாம்
நேரத்திற்கு வீடு திரும்பமுடியாதென்று
கையில் பனிக்காலத்து சொட்டருடன் வந்திருக்கிறாள்

அவள் வீட்டு பூனைக்குட்டிகளின்
தலைவருடல்கள் நினைவில் வருகிறது
கைப்பையில் தொங்கும் நாய்குட்டி பார்க்கையில்

தன் காதலை அதன் முறிவை
முறையாக விடைபெற்றுச்சென்றதை
நியாயப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறாள்

காயும் உதட்டினை நாவால் நனைத்தவாறு
பீறிட்டு எழும் விசும்பல்களை
உதடு கடித்து நிறுத்த எத்தனிக்கிறாள்

இரவுகளின் ஓலத்தை தனிமையின் கூடாரத்தை
வேண்டுதல் போல ஒப்புவிக்கிறாள்
தேவாலையத்தில் நிகழும் மன்றாட்டுகள் போல

ஒற்றை ரோஜாவும் வாழ்த்துமடலும் தருபவள்
இம்முறை பூங்கொத்து வைத்துச்ச்செல்கிறாள்
என் கல்லறையில்!